Łuszczycowe zapalenie stawów

Łuszczycowe zapalenie stawów jest to choroba, której dokładnej przyczyny nie sposób określić. Przyjmuje się, że ŁZS występuje w wyniku sprzężenia czynników genetycznych z czynnikiem uruchamiającym proces zapalny. Takim dodatkowym bodźcem może być: zakażenie wirusowe bądź bakteryjne, uraz mechaniczny, silny stres, stosowanie leków (takich jak beta blokery, środki przeciwmalaryczne) lub innych substancji chemicznych.

Objawy.

Łuszczycowe zapalenie stawów objawia się poprzez przewlekłe zapalenie stawów współwystępujące z łuszczycą skóry. Choroba ta występuje u osób cierpiących na łuszczycę, i zazwyczaj zaczyna się około 30 – 50 r. ż. Zapadalność na ŁZS jest taka sama u kobiet i u mężczyzn, choć przebieg schorzenia może się różnić.Choroba może mieć różnorodny przebieg – wiele zależy od ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Najczęściej występuje łagodna postać ŁZS, może się jednak zdarzyć zaostrzenie choroby, prowadzące do zniszczeń stawów oraz niepełnosprawności. Czasami choroba zajmuje również inne partie ciała, jak serce czy narząd wzroku. Objawy mogą zajmować jeden lub wiele stawów. Zazwyczaj najpierw występują zmiany skórne (w postaci czerwonych grudek, zrogowaciałej powierzchni, skłonności do złuszczeń), jednak może się również zdarzyć ŁZS bez wyraźnych symptomów dermatologicznych (co utrudnia diagnozę).

Przebieg choroby.

Przebieg ŁZS cechują okresy zaostrzeń występujące naprzemiennie z remisjami częściowymi lub całkowitymi). Współtowarzyszącymi objawami zapalenia mogą być: zmęczenie, wzrost temperatury ciała, poczucie ogólnego rozbicia. Jeśli zaś chodzi o objawy związane z narządem ruchu, to zalicza się do nich: ból, sztywność i obrzęk stawów z ograniczeniem ich ruchomości; zapalenie więzadeł bądź torebek stawowych; deformacje stawów (występujące u niewielkiego odsetka chorych). ŁZS jest chorobą, która może przybierać 5 odmiennych postaci, różniących się głównie tym, jakie stawy obejmuje schorzenie, oraz jak groźne mogą być skutki choroby dla zdrowia (np. w postaci okaleczającej ŁZS wystąpić może znaczna deformacja i zniszczenie stawów). Leczenie ŁZS wymaga konsultacji z dermatologiem oraz reumatologiem.

Terapia.

Celem terapii jest przede wszystkim umożliwienie normalnego funkcjonowania oraz zatrzymanie dalszego postępu choroby. Niestety – osiągnięcie pełnej remisji należy do rzadkości. Im szybciej jednak rozpoczniemy terapię, tym mniejsze ryzyko wystąpienia powikłań. Terapia opiera się w dużej mierze na środkach farmakologicznych. Należą do nich: niesteroidowe leki przeciwzapalne (działające głównie na objawy zapalenia stawów);glikokortykosteroidy (podawane w formie iniekcji, zmniejszające objawy zapalne stawu), metotreksat (działający zarówno na zmiany w obrębie stawów jak i zmiany skórne), leki biologiczne. Poza farmaceutykami można zdecydować się również na leczenie miejscowe (w postaci zabiegów, mniej lub bardziej inwazyjnych), fizykoterapię (ultradźwięki, balneoterapię, krioterapię, masaże), a także ćwiczenia – zwiększające ruchomość stawów, eliminujące przykurcze.

Rehabilitacja.

Regularna aktywność fizyczna zapobiega niektórym niekorzystnym zmianom w stawach. Ćwiczenia powinny zwiększać zakres ruchów, wzmacniać mięśnie i wydolność organizmu (oczywiście wskazane jest wykonywanie ich pod okiem wykwalifikowanego rehabilitanta). W ŁZS konieczne jest również unikanie nadwagi, a więc odpowiednia dieta. Kościom należy dostarczać odpowiedniej ilości wapnia oraz witaminy D.

Tagi: Dieta, zmiany w stawach, fizykoterapia, środki farmakologiczne, leki niestoreidowe, leki przeciwzapalne, glikokotykosteroidy, remisja.